■ روایت زیباییست بخوانید بخش عمومی

وارد اتوبوس شدم، جایی برای نشستن نبود، همانجا روبروی در، دستم را به میله گرفتم؛ پیرمرد با کُتی کهنه، پشت به من، دستش به ردیف آخر صندلی های اقایون گره کرده! (که میشود گفت تقریبا در قسمت خانم ها)

خانم دیگری وارد اتوبوس شد، کنار دست من ایستاد، چپ چپ نگاهی به پیردمرد انداخت، شروع کرد به غرلند کردن!

ـ برای چی اومده تو قسمت زنونه! مگه مردونه جا نداره؟ این همه صندلی خالی!

ـ خانم جان اینطوری نگو، حتما نمی تونسته بره!

ـ دستش کجه نمی تونه بشینه یا پاش خم نمیشه؟

ـ خب پیرمرد ِ! شاید پاش درد میکنه نمی تونه بره بشینه!

ـ آدم چشم داره می بینه! نیگاه کن پاش تکون میخوره، این روزها حیاء کجا رفته؟!…



سکوت کردم، گفتم اگر همینطور ادامه دهم بازی را به بازار می کشاند! فقط خدا خدا میکردم پیرمرد صحبت ها را نشنیده باشد! بیخیال شدم، صورتم را طرف پنجره کردم تا بارش برفها را تماشا کنم.

به ایستگاه نزدیک می شدیم، پیرمرد میخواست پیاده شود، دستش را داخل جیبش برد، پنجاه تومنی پاره ایی را جلوی صورتم گرفت و گفت:”دخترم این چند تومنیه؟”

بغض گلویم را گرفت، پیرمرد نابینا بود! خانم بغل دست من خجالت زده سرش را پایین انداخت و سرخ شد.

اما روایت بعدی:

سوار بر اتوبوس داشتم به خانه می رفتم، نزدیکی های عصر بود و من روز خیلی سختی داشتم چون آخر ماه بود و من هم به عنوان حسابدار ارشد، توی بانک سرم خیلی شلوغ شده بود… .

اتوبوس نگه داشت پدری همراه سه فرزندش وارد شد، و کنار من نشست. کمی بعد از حرکت ماشین سر و صدای بازی و شادی بچه ها بلند شد به طوری که برای همه ی مسافران ناراحت کننده شده بود. بچه ها داشتند بلند بلند بازی می کردند و پدرشون هیچ حرفی نمی زد انگار نه انگار. کمی که گذشت به خودم گفتم بد نیست تذکری به این مرد پررو بدم و بگم این چه وضع تربیت بچه هست!

من: آقا… آقا با شمام. لطفا کمی بچه هاتون رو کنترل کنید سرو صداشون همه را ناراحت کرده.

مرد: خیلی معذرت می خوام متوجهشون نبودم آخه مادرشون همین الان تو بیمارستان فوت کرد و من نمی دونم چطور این خبر رو بهشون بدم.

این جمله مرد مثل آب داغی بود که رویم ریخت. حالا دیگر سرو صدای بچه ها آزار دهنده نبود، حالا دیگر حاظر بودم دنیا را فدای لبخند یکی از آن سه کودک بکنم.


نتیجه: خیلی وقت ها عصبانی می شویم، خیلی وقت ها درست فکر نمی کنیم، خیلی وقت ها از انسان بودن دور می شویم. بهتر نیست این طور موقع ها دوربین زندگییمان رو کمی جابجا کنیم و از زاویه بهتری به موضوع نگاه کنیم؟